REMIGIO BERTOLINO.

Di curt,
paje ëd lus
sël rame mòrte.
Midaja dël Papa, ël so,
òstia sovra la lengua bianca
dij brich.

Di curt, përdù
ën muscej ëd faròsche.
Ël vent cusa ël tecc:
na bava ëd gibr
ënt ël përtus dl’evia.

Di curt,
sèire che dësglin-o
gran-e ëd silensi
dai veri, stèile.
Cin sël piat
i pel ij còrp celest
dël trifole brovà.

GIORNI BREVI

Giorni brevi,
paglie di luce
sui rami morti.
Medaglia del Papa, il sole,
ostia sulla lingua bianca
dei monti.
 
Giorni brevi, persi
in gomitoli di falde.
Il vento cuce la baita:
una bava di brina
nella cruna dell’ago.

Giorni brevi,
sere che sgranano
chicchi di silenzio
dai vetri, stelle.
Chino sul piatto
pelo i corpi astrali
delle patate bollite.

Remigio Bertolino